- Ο Χάρνταλ ήταν ο παράτολμος αρχηγός των νυχτερινών επιχειρήσεων. Μπορεί τα βράδια να έσπαγε τζάμια με σφεντόνες αλλά τα πρωινά στο σχολείο ήταν τύπος και υπογραμμός. Κυκλοφορούσε με εικονίτσες της Παναγίας και σήκωνε πρώτος το χέρι για να πει την προσευχή ενώ έχωνε βαθειά τη μύτη του στο βιβλίο για να δείξει την προσήλωσή του σ’ αυτό.
- Πολύτιμο στήριγμα είχε τον Ευκίλιε, ένα λιγομίλητο σωματαρά, που κουβαλούσε τη σκάλα και τα άλλα σύνεργα των διαρρήξεων. Ήταν άγρια τσιμπημένος με το όμορφο Τζενάκι, γι’ αυτό οι υπόλοιποι του επέτρεπαν που και που να κρατάει κάποιο κόσμημα για να της το κάνει δώρο.
- Ο Πετσόκωφ ήταν ο τσιλιαδόρος της ομάδας. Κυκλοφορούσε με μια παλιά μηχανή φλορέτα και είχε πάντα λαδωμένο και πανάθλια κουρεμένο το μαλλ(ι)ί. Στο μάθημα ερχόταν σταθερά άσχετος.
- Κρίσιμος ήταν ο ρόλος του Αμβρούτσιου. Σύχναζε σε μνημόσυνα και κηδείες και συστηνόταν σε ηλικιωμένες κυρίες, τις οποίες στη συνέχεια βοηθούσε να κουβαλήσουν τα ψώνια στο σπίτι. Έτσι όμως μάθαινε, πού κρύβουν τα τιμαλφή και τα λεφτά της σύνταξης.
- Στις εξορμήσεις συμμετείχε συχνά και ο ευέξαπτος Κακαδωνίξ, αν και συνήθως εκστόμιζε κοτσάνες, γι’ αυτό και η παρέα του φίμωνε το στόμα. Τον ανεχόταν όμως επειδή αυτός είχε γερό δόντι και συγκεκριμένα τον προηγούμενο αρχηγό, για τον οποίο θα μιλήσουμε και στη συνέχεια.
- Ο Τσιόντρ ήταν ο καλός μαθητής της συντροφιάς. Πήγαινε νωρίς στο σπίτι για διάβασμα και δεν συμμετείχε στις βραδινές επιχειρήσεις. Ήταν όμως απαραίτητος, γιατί βοηθούσε τους υπόλοιπους να αντιγράψουν στις εξετάσεις.
- Αρχηγός της παρέας ήταν ο Μητρολάκ, περισσότερο γνωστός με το παρατσούκλι «cool». Αυτός σχεδίαζε «επιτελικά» τις εξορμήσεις αλλά κρατούσε αποστάσεις και δεν έπαιρνε μέρος στο επιχειρησιακό κομμάτι. Περίμενε να γυρίσουν οι υπόλοιποι, πίνοντας ουϊσκάκια στο μπαρ «Μαζί-μου», ενώ διαπραγματευόταν με τους διάφορους κλεπταποδόχους τη διάθεση των κλοπιμαίων. Είχε διαδεχτεί στην αρχηγία τον τελειόφοιτο Σαμαρκάντ, ο οποίος, αν και είχε συλληφθεί επ’ αυτοφώρω να αντιγράφει στις εξετάσεις, πήρε τελικά απολυτήριο, επειδή ήταν πρώτης γραμμής εθνικόφρων και είχε ζωγραφίσει στον τοίχο του σχολείου τον Αλέξανδρο με τον Βουκεφάλα.
Το κείμενο αυτό, που σε μια πρώτη μορφή γράφτηκε στη διάρκεια της καραντίνας του Απριλίου και δημοσιεύθηκε σε ειδικό αφιέρωμα της ιστοσελίδας Τύπος – i των Ιωαννίνων με τίτλο «Μια φορά κι’ ένα καιρό» (βλ. σύνδεσμο στο τέλος), είναι ένα λαμπρό παράδειγμα των μυθοπλαστικών ικανοτήτων, που απελευθέρωσε ο κορονοϊός. Το ξέρω βέβαια ότι δεν πάω και για βραβείο σεναρίου, νοιώθω όμως μια σιγουριά ότι τάχω καταφέρει λίγο καλύτερα και από την κατάρτιση των επιστημόνων ελεύθερων επαγγελματιών και από τα μεγέθη της μάσκας για τους μαθητές. Από την άλλη όμως πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η διαχείριση της πανδημίας συνέβαλε καίρια στον εμπλουτισμό της ελληνικής γλώσσας με την έκφραση «Σκόιλ ελικικού» και τα παράγωγά της (π.χ. «Μασκόιλ ελικικού») !
Πρώτη δημοσίευση :