Ένα θρίλερ του 2005 (Αναμνήσεις από το Ξενία)

 

 

Στην παράπλευρη πρώτη φωτογραφία μπορείτε να δείτε τη σύλληψη ενός επικίνδυνου ταραχοποιού και εχθρού της ανάπτυξης από τα ευσυνείδητα όργανα της ελληνικής αστυνομίας στις 8 Ιουνίου του 2005 - ναι, και τότε με κυβέρνηση της ΝΔ. Ας πάρουμε όμως την ιστορία από την αρχή.

Η τότε δημοτική αρχή Γκόντα των Ιωαννίνων διαπνέεται από ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο ιδιωτικοποίησης των δημόσιων χώρων, με πιο εμβληματική την παραχώρηση του Ξενία της πόλης στην εταιρία «Αριάδνη» του μεγαλοξενοδόχου Μήτση, προκειμένου να κατεδαφιστεί χάριν ενός νέου, θηριώδους ξενοδοχείου. Αποδεικνύεται όμως ότι το εγχείρημα δεν είναι και τόσο απλό. Το κτίριο, κατασκευασμένο τη δεκαετία του ‘60 στα πλαίσια του προγράμματος τουριστικής ανάπτυξης του ΕΟΤ με σχεδιασμό του Φίλιππου Βώκου και επίβλεψη του Άρη Κωνσταντινίδη, αποτελεί μνημείο του αρχιτεκτονικού ρεύματος του μεταπολεμικού μοντερνισμού και πολύτιμο στοιχείο της πολιτιστικής κληρονομιάς της πόλης.

 

Το πιο ευαίσθητο κομμάτι της οποίας, όπως και ορισμένοι φορείς, κινητοποιείται με διάφορους τρόπους ενάντια στο σχέδιο. Η εταιρία πάντως, αντί να περιμένει το αποτέλεσμα της σχετικής αίτησης αναστολής στο ΣτΕ, αρχίζει τις εργασίες κατεδάφισης και οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας της Επιτροπής Αγώνα κλιμακώνονται. Στις 8 Ιουνίου, ημέρα της δικασίμου, έχει προγραμματιστεί ακόμη μια συγκέντρωση στον χώρο του Ξενία, η οποία όμως βρίσκεται αντιμέτωπη με άγρια καταστολή και σημαδεύεται από την επανεμφάνιση, ύστερα από 7 χρόνια, των ΜΑΤ στα Γιάννενα.

 

Δεν είμαι παρών στη συγκέντρωση αλλά διάφοροι φίλοι με καλούν τηλεφωνικά για νομική βοήθεια και σπεύδω στον χώρο, όπου δηλώνω την ιδιότητά μου. Χωρίς όμως να ξέρω, ότι την ίδια στιγμή ήδη με αναζητούν μεταξύ των «πρωταιτίων επεισοδίων». Ο τηλεοπτικός φακός τοπικού καναλιού έχει συλλάβει τον επικεφαλής αστυνομικό να ρωτάει, πριν από την άφιξή μου, κάποιον άλλο διαδηλωτή «εσύ είσαι ο Παπαδημητρίου ;» (μπορείτε να απολαύσετε την έρευνα στον σύνδεσμο του δελτίου ειδήσεων του ITV και ειδικότερα στον χρόνο 4.48 https://www.youtube.com/watch?v=ohUsgfHyKA8), ενώ, όπως έμαθα αργότερα, μετά από την είσοδό μου κάποιος νεαρός, ο οποίος έγινε διάσημος από το νούμερο 7 στην πλάτη της φανέλας του αρχίζει να φωνάζει «αυτός είναι ο Παπαδημητρίου» και να παρακινεί τους αστυνομικούς να με συλλάβουν. Σε κανα δίλεπτο ακούω το «συλλαμβάνεσαι» και πραγματικά δεν πιστεύω τ’ αυτιά μου.

 

Οδηγούμαστε όντως κακήν - κακώς καμιά δεκαριά πολίτες στην κλούβα κι’ από κει στο αστυνομικό μέγαρο, όπου πληροφορούμαστε ότι έχει κατατεθεί μήνυση εναντίον μας από την εταιρία. Ζητώ να τη δω και πιάνω λαβράκι ! Στο πάνω μέρος της έχει ένδειξη αποστολής φαξ με αθηναϊκό αριθμό και ώρα αποστολής προγενέστερη της συγκέντρωσης. Καταλαβαίνω ότι η μήνυση έχει συνταχθεί στην Αθήνα σε χρόνο προγενέστερο των πράξεων, τις οποίες υποτίθεται ότι καταγγέλλει, αλλά ο εκπρόσωπος της εταιρίας στα Γιάννενα δεν είχε τη στοιχειώδη πρόνοια να αφαιρέσει την ένδειξη αποστολής του φαξ. Ξαφνικά χαλαρώνω, λέω στους συγκρατούμενούς μου «τώρα θα το διασκεδάσουμε» και ζητώ αμέσως να υποβάλω ο ίδιος μήνυση για ψευδή καταμήνυση και συκοφαντική δυσφήμηση. Στο μεταξύ καταφθάνουν διάφοροι συνάδελφοί μου, από τους οποίους μαθαίνουμε ότι γίνεται πορεία διαμαρτυρίας προς την είσοδο του μεγάρου.

Ακολουθούν διάφορες ιλαροτραγικές σκηνές, καθώς καλούμαι στο γραφείο του Διοικητή στον πάνω όροφο, όπου παίρνω μαζί μου και δύο συναδέλφους ως μάρτυρες. Ενώπιον 3-4 υψηλόβαθμων πληροφορούμαι ότι «δεν έχω συλληφθεί» και είμαι ελεύθερος να φύγω. Διαισθάνομαι τον φόβο μπροστά στη συνειδητοποίηση της γκάφας και απαντώ ότι δεν θα υποβάλω μεν μήνυση για παράνομη σύλληψη κατά των αστυνομικών οργάνων, διότι δεν θέλω να την πληρώσει ο τελευταίος τροχός της άμαξας, αλλά σ’ αυτή κατά του εκπροσώπου της εταιρίας θα επιμείνω. Ενόσω την υπαγορεύω στον αξιωματικό υπηρεσίας, καλούμαι για δεύτερη φορά στον πάνω όροφο, όπου μαθαίνω ότι οι εντολές του αρμόδιου Εισαγγελέα άλλαξαν εκ νέου, θεωρούμαι ξανά «συλληφθείς» και θα παραπεμφθώ μαζί με τους υπόλοιπους αλλά προς το παρόν θα μας αφήσουν ελεύθερους.

 

Παρά τη γενική κατακραυγή για την αστυνομική αγριότητα, παρά τα χοντρά λάθη και στην κατάθεση και παραλαβή της μήνυσης αλλά ακόμη και σε αυτόν τον προσδιορισμό των μηνυόμενων, παρά τις καταγγελίες φορέων της πόλης, και ανάμεσά τους αυτή του Δικηγορικού Συλλόγου Ιωαννίνων για την παράνομη σύλληψη και κράτηση δικηγόρου κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του, η ποινική δίωξη εναντίον μας προχώρησε και μάλιστα, για πρώτη φορά μετά από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, και με την κατηγορία της διατάραξης της κοινής ειρήνης (άρθρο 189 § 1 ΠΚ). Η υπόθεση έφτασε και στη Βουλή ύστερα από ερώτηση του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Μιχάλη Παντούλα, στην οποία, μεταξύ των άλλων, ο Υπουργός Δικαιοσύνης Παπαληγούρας απάντησε, επικαλούμενος τον αρμόδιο Εισαγγελέα, ότι η σύλληψή μου ήταν καθ’ όλα νόμιμη, διότι κατελήφθην επ’ αυτοφώρω (!) να τελώ πλημμέλημα. Ισχυρισμός, που καταρρίφθηκε πανηγυρικά μετά από 5 χρόνια από το αρμόδιο Συμβούλιο Εφετών, το υπ’ αρ. 11/2010 βούλευμα του οποίου αποφάνθηκε να μη γίνει κατηγορία σε βάρος μου, διότι «δεν συμμετείχα στη συγκέντρωση αλλά προσήλθα σ’ αυτή ως δικηγόρος κατόπιν τηλεφωνικής κλήσης» από συγκεντρωμένους πολίτες.

Η τύχη του Ξενία ήταν άσχημη. Παρά την αντίθετη άποψη του Εισηγητή, το ΣτΕ απέρριψε τελικά την αίτηση αναστολής κατά της κατεδάφισης και το κτίριο μετατράπηκε σε χρόνο ρεκόρ σε μπάζα για να παραχωρήσει στη συνέχεια τη θέση του στο πολυώροφο Grand Sarai, που κατάπιε και τον αρχικό πίσω κήπο και καταλήφθηκε να εμφανίζει πολεοδομικές παραβάσεις. Ύστερα από λίγα χρόνια διάφορα Ξενία της Ελλάδας κηρύχθηκαν διατηρητέα μνημεία ενώ σήμερα θεωρούνται ανεκτίμητη αξία (βλ. και https://www.kathimerini.gr/society/982810/i-anagennisi-ton-thrylikon-xenia/ ). Ήταν φυσικά αργά για αυτό των Ιωαννίνων.

Παρ’ όλα αυτά όμως ο αγώνας αυτός δεν πήγε χαμένος. Αποτέλεσε παρακαταθήκη για τον επόμενο για την υπεράσπιση της «Όασης», άλλου ενός εμβληματικού κτιρίου του Άρη Κωνσταντινίδη στην κεντρική πλατεία, που κατάφερε να διασώσει το κτίριο.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ : Ποιά ήταν όμως η πορεία των άλλων πρωταγωνιστών της ιστορίας ;

- Οι υπόλοιποι συλληφθέντες απαλλάχθηκαν πανηγυρικά στο ακροατήριο του Δικαστηρίου το 2011.

- Το «νούμερο 7» επιδόθηκε το επόμενο διάστημα σε τραμπουκισμούς σε βάρος διαδηλωτών, γυναικών και ΑμΕΑ, και εισέπραξε τις ανάλογες καταδίκες.

- Ο Γκόντας κέρδισε τις δημοτικές εκλογές του 2006 – αν και από το 2010 έχει καταγράψει 3 διαδοχικές ήττες.

- Ο Εισαγγελέας προήχθη και έφυγε από τα Γιάννενα.

- Γνωριστήκαμε με τον διευθύνοντα την επιχείρηση αστυνομικό, ο οποίος έκτοτε με αποκαλεί «Πρόεδρο» και μου εκμυστηρεύθηκε ότι τον τοποθέτησαν επικεφαλής ως σεσημασμένο Πασόκο και του την είχαν στημένη, αν δεν προσήγαγε όλα τα ονόματα της λίστας.

- Ο αστυνομικός, που διεκπεραίωσε το σπρώξιμο στην κλούβα, έκανε καριέρα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση του τόπου καταγωγής του.

- Τέλος, η εταιρία «Αριάδνη» μου κατέβαλε αποζημίωση για την ψευδή καταμήνυση σε βάρος μου.   

Μνημεία Ηπείρου : Θεσμική υποκρισία και κοινωνική εγρήγορση

Ζούμε σε μια χώρα, ή, αν το προτιμάτε, έχουμε κυβέρνηση μιας παράταξης, που η ιδεολογική χρήση των μνημείων και η επιλεκτική της ευαισθησία απέναντι σ' αυτά συναγωνίζεται με την αντίστοιχη μεταχείριση της Ιστορίας. Μια χώρα, που κορδώνεται με την ανακάλυψη του «Τάφου» της Αμφίπολης αλλά δεν διστάζει να τσιμεντώσει την Ακρόπολη και να καταστρέψει την ελληνική Πομπηΐα της οδού Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη, αγνοώντας τη μελέτη της ανάδειξής της. Ή που οργίζεται με τον Ερντογάν για τη μεταχείριση της Αγιάς Σοφιάς αλλά κλείνει τα μάτια στην επιδρομή χριστιανοταλιμπάν στη Ροτόντα και δείχνει, στην καλύτερη περίπτωση, αμφιθυμία απέναντι στα ισλαμικά μνημεία.

 Ο μνημειακός πλούτος της Ηπείρου δεν έχει αποφύγει ανάλογες περιπέτειες. Μια δειγματοληπτική αναφορά με σειρά χρονολογική - όχι των ίδιων των μνημείων αλλά των απειλών εναντίον τους - το επιβεβαιώνει : 

 - Καθώς γιορτάσαμε με αμφιλεγόμενης αισθητικής πανηγύρια τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821, αξίζει τον κόπο θυμηθούμε ότι το πατρικό σπίτι του Αθανασίου Τσακάλωφ στα Γιάννενα, ενός από τους τρεις ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας, θυσιάστηκε στο βωμό της αντιπαροχής τη δεκαετία του ‘70. 

 - Το Δωδωναίο τοπίο, η θαυμαστή ενότητα του μνημειακού συνόλου με την κοιλάδα της Δωδώνης, κινδύνεψε την τριετία 1995 - 97 να «εμπλουτιστεί» με τις νταλίκες της Εγνατίας, καθώς οι κυβερνητικοί αρνούνταν να ξοδέψουν (σ.σ. ευρωπαϊκά) χρήματα για να κατασκευάσουν μεγαλύτερη σήραγγα, που θα απέφευγε την οπτική επαφή. 

- Η γέφυρα της Πλάκας στον Άραχθο «εμπόδιζε» κι’ αυτή την πορεία της ανάπτυξης, εν προκειμένω του υδροηλεκτρικού φράγματος του Αγίου Νικολάου, και φυσικά δεν άξιζε και τόσο, αφού, όπως είχε εκστομίσει και κάποιος βουλευτής Άρτας του ΠΑΣΟΚ, «κάθε εποχή δημιουργεί τα δικά της μνημεία». Γι’ αυτό και οι αρμόδιες υπηρεσίες του Υπ. Πολιτισμού επεξεργάστηκαν το 1997 το περιβόητο σχέδιο της «μεταφοράς» της, το οποίο εγκρίθηκε ομόφωνα (!) από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων,  ενώ αργότερα την εγκατέλειψαν χωρίς την αναγκαία συντήρηση.

 - Ένα σημαντικό μνημείο του ελληνικού αρχιτεκτονικού μοντερνισμού, το ξενοδοχείο «Ξενία» των Ιωαννίνων έπεσε το 2005 θύμα των ορέξεων μεγαλοξενοδόχου, υπό τα χειροκροτήματα της δημοτικής αρχής και των υπηρεσιών, που πρόβαλαν θορυβωδώς τη θεωρία της «μειωμένης» αρχιτεκτονικής του αξίας. 

 - Και στις μέρες μας η έννοια του πολιτισμικού τοπίου, παρότι υποτίθεται ότι προστατεύεται από τη Συνθήκη της Φλωρεντίας (κυρωμένη με τον ν. 3827/2010), εξακολουθεί να είναι άγνωστη στη διοικητική πρακτική και τις τοπικές αρχές. Στο προ τριετίας αναθεωρημένο Περιφερειακό Χωροταξικό Πλαίσιο της Ηπείρου αναγνωρίζονται μόνο 16 ζώνες τοπίου άξιου διαχείρισης και πέραν αυτών ουδέν. Αντίθετα, τα περισσότερα βουνά θεωρούνται «κατάλληλα» για την ανάπτυξη αιολικών πάρκων, με μία μόνο γενική εξαίρεση, των παράκτιων ορεινών όγκων, που γειτνιάζουν με ζώνες τουριστικής ανάπτυξης. Το τοπίο δεν γίνεται αντιληπτό ως αυτοτελής αξία αλλά ως εργαλείο στην υπηρεσία της τουριστικής βιομηχανίας. 

Ευτυχώς όμως για τα μνημεία, τις περισσότερες φορές τα κινήματα ήταν εκεί ! Αγνοώντας τη συνήθη κατηγορία περί «εχθρών της ανάπτυξης», πέτυχαν σημαντικές για την προστασία των μνημείων νίκες και στη Δωδώνη και στον Άραχθο. Το «Ξενία» δυστυχώς δεν καταφέραμε να το σώσουμε αλλά αποδειχθήκαμε αποτελεσματικοί στην περίπτωση ενός άλλου σπουδαίου κτιρίου του Άρη Κωνσταντινίδη, της «Όασης» στην κεντρική πλατεία των Ιωαννίνων. 

Το 2019 οι ίδιας προέλευσης και ευαισθησίας άνθρωποι εμποδίστηκαν από την ελληνική Αστυνομία να παραστούν στις εκδηλώσεις του Δήμου Καλπακίου για την ομώνυμη μάχη του 1940, διοργανωμένες υπό την ευγενή χορηγία της πετρελαϊκής εταιρίας Energean Oil & Gas, προκειμένου η εταιρία να αποφύγει τις διαμαρτυρίες για την απειλή των εξορύξεων. Θα συνεχίσουν όμως, όσο χρειαστεί, να δίνουν αυτή τη μάχη. Όσο για τους τοπάρχες μας, αυτοί μπορούν να εκστασιάζονται, επειδή στο Καλπάκι παρουσιάστηκε η μεγαλύτερη στα χρονικά ελληνική σημαία - άντε να ρίχνουν και καμιά καταγγελία στον Ερντογάν. Και μετά να κοιμούνται τον βαθύ ύπνο του δικαίου ..

Πρώτη δημοσίευση : Εφημερίδα «Δημοκρατική Φωνή», 27 Μαρτίου 2021  

 

Τα παλιόπαιδα τα ατίθασα / επεισόδιο 2ο

 

Αναγκαία προϋπόθεση για να μπορέσετε να παρακολουθήσετε τα κατορθώματα της γνωστής συντροφιάς στην εποχή της Φίνος Φιλμς κατά το δεύτερο εξάμηνο της σχολικής περιόδου είναι να έχετε ήδη διαβάσει αυτά του πρώτου http://papadimitriou-giannis.blogspot.com/2020/09/blog-post.html. Επί τροχάδην σας υπενθυμίζω ότι στη φανταστική μας ιστορία πρωταγωνιστεί μια παρέα τεντυμπόηδων, που εκείνα τα χρόνια φοιτούσαν στην τελευταία τάξη του σχολείου αλλά τα βράδια επιδίδονταν σε διαρρήξεις, κλοπές και κάθε είδους χαμηλής κλίμακας παραβατικότητα.

Για το δεύτερο εξάμηνο ο αρχηγός τους «Cool» Μητρολάκ σχεδίασε και επέβαλε ριζικές ποσοτικές και ποιοτικές αλλαγές στη δράση του συνωμοτικού πυρήνα. Η πρώτη απ’ αυτές ήταν η διεύρυνση και το άνοιγμα σε συμμαθήτριες. Δύο κυρίως ήταν οι ωφελημένες από αυτό :

- Η Μένδοουν, που είχε καλή ψυχή αλλά ήταν η κακομοίρα εύπιστη, με αποτέλεσμα να πέφτει συχνά θύμα εξαπάτησης. Όπως είχε πάθει και με τον αδίστακτο οικογενειακό της φίλο Λιγδάνεβιτς, στον οποίο εμπιστεύθηκε τα λεφτά της για να της αγοράσει ένα ακριβό σκυλάκι ράτσας αλλά αυτός τα έφαγε όλα στα μπουρδέλα. Για να παρηγορηθεί η Μένδοουν έκανε μεγάλους απογευματινούς περιπάτους, στη διάρκεια των οποίων το βλέμμα της μάγευαν οι μπετονιέρες στις ανεγειρόμενες οικοδομές.

- Η Κέραμεχ ήταν η δεύτερη. Μια κοπέλα αλέγκρα και δυναμική, που έκανε συχνά σαμποτάζ στις βρύσες και τις τουαλέτες του σχολείου προκειμένου να βρίσκει μεροκάματα ο ξάδερφός της ο υδραυλικός. Όλη η τάξη απορούσε, πώς κατάφερνε να συνδυάζει αυτή τη δραστηριότητα με τη διανομή παραθρησκευτικών περιοδικών από το κατηχητικό.

Το κακό και με τις δύο κοπέλες ήταν ότι δεν ήταν και τόσο ωραίες και δεν προκαλούσαν ερωτική έλξη στα αρσενικά της παρέας. Το κενό ανέλαβε να καλύψει ένας άλλος συμμαθητής ο Φουρθιάτι, που είχε πολλές επαφές με γυναικοπαρέες και διοργάνωνε γκλαμουράτα πάρτι, όπου τους προσκαλούσε. Δεν έγινε ποτέ μέλος της συντροφιάς αλλά διατηρούσε μαζί της μια άτυπη συμφωνία κυρίων. Κάποτε μάλιστα, που ο Αμβρούτσιος κρατούσε το απουσιολόγιο της τάξης και κατέγραψε τις κοπάνες του Φουρθιάτι, ο τελευταίος εξοργίστηκε, έκανε παράπονα στους τεντυμπόηδες και ο Αμβρούτσιος καρατομήθηκε οριστικά από την παρέα.

Ούτως ή άλλως υπήρξαν και άλλες ανακατανομές των ρόλων και μεταβολές στον εσωτερικό συσχετισμό των δυνάμεων : 

- Πρώτα-πρώτα η ταπείνωση του Τσιόντρ. Αφού πρώτα ο Cool τον ξεζούμισε και τον έβαλε να γράψει τις σχολικές εργασίες όλων, στη συνέχεια εξασφάλισε να αγοράζει τα θέματα των εξετάσεων κατευθείαν από τους καθηγητές και πλέον δεν τον είχαν ανάγκη. Τον έδιωξαν λοιπόν και αυτόν και ο χαιρέκακος Κακαδωνίξ, μη παραλείποντας και την απαραίτητη δόση κολακείας στον αρχηγό, απεφάνθη ότι ο ρόλος του Τσιόντρ είναι να τους φοβίζει με τις προειδοποιήσεις του αλλά ο δικός τους ρόλος είναι να κάνουν καλή ζωή με τα κλοπιμαία.

- Και ο Ευκίλιε όμως ήταν φανερό πως είχε εξαντλήσει την υπομονή και την καλή θέληση του αρχηγού. Δεν τον καλούσαν πια στις εξορμήσεις, τον έστηναν στα ραντεβού και του έδειχναν με κάθε δυνατό τρόπο ότι έχει υποβιβαστεί στο βοηθητικό προσωπικό και τον ανέχονται μόνο λόγω του παρελθόντος του. Αποκλεισμένος και μόνος, άρχισε να εξασκεί τις ικανότητές του στη μπασκέτα του σχολείου.

- Από την άλλη πλευρά, προστέθηκαν νέα μέλη στη συμμορία. Π.χ. ο Μπόρις, ένα παιδί από λαϊκή οικογένεια ξυλοκόπων των προαστείων, με πλούσιο ιστορικό στην παράνομη υλοτομία, που ήξερε να χειρίζεται άριστα το τσεκούρι. Η ένας σκοτεινός τύπος, που ήρθε με μεταγραφή από άλλο σχολείο και κανείς δεν τον αποκαλούσε με το πραγματικό του όνομα. Όλοι του απευθύνονταν με το παρατσούκλι «Χρυσοχόος», επειδή χρησιμοποιούσε συνεχώς το απόφθεγμα «η σιωπή είναι χρυσός», προκειμένου να καλύπτει τους τσαμπουκάδες μιας ομάδας βίαιων εξωσχολικών, που είχε υπό τις διαταγές του. Αυτοί όμως του φέρονταν με σεβασμό και τον αποκαλούσαν με τον τιμητικό τίτλο Φον. Ο αρχηγός εκτίμησε τα οργανωτικά του προσόντα και αποφάσισε να του αναθέσει καθήκοντα στον τομέα της ασφάλειας. Θέλοντας και μη, οι υπόλοιποι συμμορφώθηκαν.

Καθώς πλησίαζε το τέλος της σχολικής χρονιάς, ο Μητρολάκ, επιστρέφοντας από μια ανέμελη τριήμερη κρουαζιέρα στην Ικαρία, συνέλαβε μια μεγαλοφυή ιδέα. Να ληστέψουν και το κυλικείο του σχολείου ! Άρχισαν λοιπόν να παρακολουθούν συστηματικά τις κινήσεις του επιστάτη ενώ μάλιστα ο Πετσόκωφ προθυμοποιήθηκε να του κουβαλάει με τη φλορέτα δωρεάν τα κουλούρια και τα σάμαλι.

Το σχέδιο ήταν πραγματικά πανούργο. Όχι μόνο να ληστέψουν το ταμείο του κυλικείου αλλά και να ρίξουν την ενοχή σε άλλους. Σε μια αντίπαλη παρέα μαθητών από άλλη τάξη υπό τον Τσιπρέ ! Ο αρχηγός απείλησε και εκβίασε έναν από κείνους, τον Καλογρίτσκι, ώστε να παρουσιαστεί την επόμενη μέρα στη διευθύντρια του σχολείου, την οποία μεταξύ τους αποκαλούσαν ειρωνικά «αστεφάνωτη», και να ομολογήσει τη δήθεν ενοχή της αντίπαλης ομάδας.

Το κρίσιμο βράδι, υπό την άγρυπνη κάλυψη των τσιλιαδόρων εξωσχολικών του Φον Χρυσοχόου, ο Μπόρις έσπασε με το τσεκούρι την κλειδαριά του κυλικείου, ο Χάρνταλ όρμησε και άρπαξε το κομπόδεμα και το έφεραν με καμάρι στο μπαρ «Μαζί-μου», το γνωστό στέκι του Μητρολάκ. Η παρέα γλέντησε την επιτυχία με πολλές σειρές ποτά, οι μισές κερασμένες από κάποιον γιαπωνέζο συνομιλητή του αρχηγού ονόματι Τενεκένα. Η Μένδοουν δεν μπόρεσε να αντισταθεί στον πειρασμό να γράψει με σπρέϊ σ’ ένα γειτονικό τοίχο το όνομα του αρχηγού, και το δικό της, εις ανάμνησιν της σπουδαίας βραδιάς,.  

Έλα όμως που αγαπάει ο Θεός τον κλέφτη αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη ! Κάτι φαίνεται να πήρε το αυτί του χολωμένου Αμβρούτσιου, ο οποίος άρχισε να σκέφτεται την εκδίκηση και να βρίσκει δελεαστική την ιδέα να σπάσει την ομερτά και να αποκαλύψει το σχέδιο σε εξωσχολικούς συνεργάτες της ομάδας Τσιπρέ.

Και ενώ βρισκόμαστε στην κορύφωση του σασπένς, το δεύτερο επεισόδιο της ιστορίας μας τελειώνει. Το φθινόπωρο μπορεί να είμαι έτοιμος να σας περιγράψω τη συνέχεια αλλά και τις περιπέτειες της παρέας μετά από την αποφοίτησή της. Εκτός αν με προλάβουν και μένα οι εκλογές !